Zbigniew Herbert 

Zbigniew Herbert był poetą, dramatopisarzem, eseistą, autorem słuchowisk. Urodził się w 1924 roku we Lwowie. Jego rodzina pochodziła prawdopodobnie z Anglii. Herbert uczył się w Państwowym VIII Gimnazjum i Liceum im. Króla Kazimierza Wielkiego. Podczas okupacji hitlerowskiej uczęszczał na tajne komplety naukowe, w których zdawał maturę. Równocześnie w tym czasie, wstąpił do Armii Krajowej. Rozpoczął studia na Filologii Polskiej, na Uniwersytecie we Lwowie, które był zmuszony przerwać z powodu wkroczenia wojsk radzieckich na wschodnie tereny Polski. Udał się do Krakowa, gdzie studiował ekonomię, a w następnych latach pobierał nauki na uniwersytecie w Toruniu. Natomiast w 1950 roku przeniósł się do Warszawy, w której studiował filozofię. W tym czasie, mieszkając w bardzo trudnych warunkach, aby móc się uczyć, podejmował się każdej pracy. Będąc członkiem Związku Literatów Polskich, z którego wystąpił w 1951 roku, wracając do niego po 4 latach. Nie chciał poddawać się panującemu wówczas nurtowi socrealistycznemu, publikował recenzje na łamach różnych periodyków, kryjąc się pod pseudonimami.

Dopiero 3 lata po śmierci Stalina, w 1956, kiedy rozpoczęła się tzw. odwilż, Herbert mógł zadebiutować, wydając tomik "Struna światła" (wcześniej publikował na ramach gazet). Rok później ukazał się kolejny zbiór wierszy pt. "Hermes, pies i gwiazda". Wydanie własnej twórczości przyniosło poecie poprawę sytuacji materialnej. Dzięki temu mógł rozpocząć podróże po Europie, które stały się jego pasją. Odwiedził Austrię, Francję, Anglię, Włochy, Szkocje, Grecję, Niemcy, Belgię, Holandię. Skutkiem podróży do krajów śródziemnomorskich było wydanie "Barbarzyńcy w ogrodzie". Zbigniew Herbert wyjechał również do Stanów Zjednoczonych. Podróże poety nie miały zawsze charakteru jedynie turystycznego. Podczas wyjazdów, często brał udział w festiwalach literackich lub prowadził wykłady na tamtejszych uniwersytetach. W 1961 roku wydał "Studium nad przedmiotem". W marcu 1968 roku ożenił się z Katarzyną Dzieduszycką, a rok później ukazał się kolejny zbiór wierszy pt. "Napis". Popularny tomik "Pan Cogito", z którym poeta najczęściej jest identyfikowany został wydany w 1974 roku.

Zbigniewowi Herbertowi nie była obojętna sprawa demokracji i wolności słowa w naszym państwie. Był sygnatariuszem "Listu 17", broniącego członków Ruchu i organizatorem protestów ZLP przeciwko cenzurze. Sprzeciwiał się zmianom w konstytucji PRL, podpisując "Memoriał 59".

Przez 6 lat przebywał w Niemczech, Austrii i we Włoszech, skąd wrócił w 1981 roku. Stał się członkiem zespołu redakcyjnego pisma Zapis. W czasie stanu wojennego wspierał działania opozycji, uczestnicząc m. in. nielegalnych uroczystościach i publikując w tzw. drugim obiegu. Stał się symbolem sprzeciwu przeciwko komunistycznym władzom, dążenia ku wolności i wyrazem oporu oraz sprzeciwu. W 1983 roku wydał "Raport z oblężonego miasta i inne wiersze", a w 1990 ukazał się tomik "Elegia na odejście".

W 1992 roku, w wolnej już Polsce, powrócił do Warszawy, wydając "Ravigo". Opowiadał się w tym czasie za dekomunizacją elit, protestował przeciwko obojętności na los Kurdów, organizował zbiórką pieniędzy na rzecz Czeczenów.

Jego stan zdrowia wciąż się pogarszał, chorując na astmę prawie nie opuszczał łóżka. Zmarł 28 lipca 1998 roku w Warszawie. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim. Przed śmiercią zdążył jednak wydać "Epilog burzy". Prezydent Aleksander Kwaśniewski odznaczył go pośmiertnie Orderem Orła Białego.

Zbigniew Herbert wydał także zbiory esejów i opowiadań, m. in.: "Martwa natura z wędzidłem", "Barbarzyńca w ogrodzie", "Labirynt nad morzem", "Rekonstrukcja poety"; dramatów, m. in.: "Jaskinia filozofów" "Drugi pokój". Jest laureatem wielu prestiżowych nagród, m. in.: Nagrody Pierścienia i tytuł Księcia Słowa, Nagrody Fundacji im. Kościelskich, Nagrody im. Petrarki, Nagrody, im. J. Parandowskiego.