zaskoczenie duże,oj zaskoczenie !
sądziłem,że w Viva la muerte,surrealizm będzie opierał się na tym co u Jodorowskiego.
jednak w tym oto dziele,ten gatunek jest tylko odskocznią od głównej fabuły,która na pierwszy rzut oka <jakieś 10 do 15 minuty> będzie opowiadać o dojrzewaniu małego chłopca Fando (takie Zmory Marczewskiego w mocniejszej wersji).
jednak jego chore wizje i wyobrażenia o tym co stało się z jego ojcem są jeszcze bardziej popieprzone i upiorne niż masakra w "Krecie" czy to co dzieje się z osłami w "psie andaluzyjskim".
wrażliwość i strach powoli przeistaczają się w pogarde i szaleństwo co za pare lat równie dobrze pokaże nam "Idź i patrz".
wydłubywanie oczu,tarzanie się we krwi,zarzynanie krówki czy rzyganie (4x) wprost na ekran kamery to tu chleb codzienny.
rzecz druga,całość okraszona jest niesamowicie pięknymi zdjęciami,które jak na film surrealistyczny przyształo powinny przypominać wizualność undergroundu (dla ciekawskich,podobne są w Crimes of future Cronenberga).
wymieszanie tego wszystkiego razem wyreżyserowane przez autora sztuki Fando i Lis zapewniło wybuchową miksturę.
najlepszym przykładem będzie na to scena operacji która pokazuje dosłownie wszystko.
nacinanie,oddychanie serca,zszywanie,a w tle leci...<zajebista> dziecięca pioseneczka.
biczowanie matki <czy tam nie bo się gubiłem w fabule> staje się przyjemnością i posiada w sobie jakieś niezdefiniowane piękno.
a już samo zakończenie mruga oczkiem do widza.
bo czyż to nie narodzenie bohaterów czarno-białej klasyki Jodora ?