Okres powojenny, odbudowa Warszawy. Przed warszawskim sądem dla nieletnich staje pięciu chłopców oskarżonych o kradzieże i napady. Otrzymują wyrok: pobyt w domu poprawczym (w zawieszeniu) oraz nadzór kuratora, murarza Wojciechowskiego. Kazek, Jacek, Zbycho, Franek i Marek, okaleczeni psychicznie przez wojnę, żyją na marginesie społecznym, podporządkowani Zenkowi z przestępczej organizacji. Na jego rozkaz mają zlikwidować niejakiego Radziszewskiego, świadka ich napadu, który przypadkowo ginie podczas bójki w ruinach. Wojciechowski załatwia Jackowi pracę w redakcji, Zbyszkowi - w konserwatorium, a pozostałym - przy budowie Trasy W-Z. Kazek poznaje Hankę; między młodymi rodzi się uczucie. W uporządkowaniu życia piątki znów przeszkadza Zenon, rozkazując, by z kanałów przynieśli ukrytą broń. Kazek jest poszukiwany przez milicję. Od Zenona chłopcy otrzymują polecenie wysadzenia kanałów pod Trasą W-Z w przeddzień jej otwarcia. Za pośrednictwem Baśki, swej dziewczyny, Marek informuje UB o planowanym sabotażu. W kanałach Kazek wdaje się w bójkę z Zenonem i zostaje raniony. Nad rannym chłopakiem pochyla się Hanka, prosząc o życie dla niego.

Warszawa, rok 1947. W zrujnowanym mieście grasują bandy młodocianych przestępców, często ludzi okaleczonych przez wojnę i zepchniętych na margines społeczeństwa. Pięciu członków jednej z takich grup staje przed sądem i otrzymuje nadzór kuratora, doświadczonego robotnika Wojciechowskiego. Znajduje on chłopcom pracę, która stanie się dla nich szansą na nowe życie. Młodzi bohaterowie dojrzewają i odnajdują swoje miejsce w świecie. Ich przeszłość nie pozwala jednak o sobie zapomnieć. Odnajduje ich dawny szef, przywódca antykomunistycznej organizacji, która zamierza doprowadzić do zniszczenia nowopowstałej trasy W-Z.